Onze kleine Zéla is op 26 augustus 2022 vertrokken naar het ezelparadijs. Bedankt peters/meters voor jullie steun.

Ze kwam bij ons in januari 2010. Haar leeftijd was sterk onderschat. Sinds enkele jaren was het snijvlak van haar tanden glad afgesleten. Dat stemt overeen met een leeftijd van meer dan 30 jaar.
Zéla heeft dus meer dan 12 jaar lang het leven gedeeld van ons opvangcentrum.
Dat had niemand verwacht bij haar opname. Ze heeft het record van het langste verblijf in quarantaine (4 maanden). Zo onrustwekkend was haar toestand.

Ze was gebruikt voor de intensieve fok in Limburg. De persoon die haar veulen wou kopen, had ons gecontacteerd. Hij legde ons uit dat de fokker voorgesteld had de moeder samen met het veulen te brengen, omdat het pas een maand oud was en dus nog niet gespeend. Ter plekke vertelde de man dat hij de moeder niet zou komen halen. De koper zou al snel begrijpen waarom niet. Al meteen na hun komst merkte hij dat de ezelin erg verzwakt was en zich moeilijk verplaatste.

Hij zocht dus hulp en nam met ons contact op. Gezien de ernst van de toestand
moest ervoor gezorgd worden dat het veulen kon opgroeien aan de zijde van zijn moeder. We hebben de man aangeraden Zéla bij te voeren om haar te ondersteunen en te helpen, maar ze was aan het eind van haar krachten. Zodra het veulen 6 maanden oud was, hebben we haar bij ons opgenomen, zodat ze zo snel mogelijk kon herstellen.
Toen ze in de Ezeloase arriveerde, was ze zo zwak dat ze niet zelf kon opstaan en niet erg lang kon blijven staan. Het resultaat van een bloedafname was catastrofaal. De dierenarts was erg pessimistisch wat haar kansen betrof. We hebben een behandeling gestart en haar voeding aangepast. Als ze eenmaal stond, zagen we dat ze heel ernstig mankte aan het rechtervoorbeen. De osteopaat ontdekte uiteindelijk wat de oorzaak van de kreupelheid was. Sporen van littekens tussen het borstbeen en de schouder waren voelbaar.
De borstspieren waren afgesneden waardoor haar schouders vooruitstaken. Een echografie van de rechterlong bracht aan het licht dat een derde van de long niet meer functioneerde. We leiden daaruit af dat een scherp voorwerp tussen de schouder en het borstbeen naar binnen gedrongen was, de borstspieren doorsneden en de long beschadigde. Dankzij oefeningen kon zij toch een correcte mobiliteit terugvinden.
Zodra ze uit quarantaine was, mocht ze naar de grote weide en de kudde en kon ze eindelijk van het leven genieten.
Zéla was erg zelfstandig en apprecieerde niet altijd de aanwezigheid van mensen om haar heen. Met een verleden zoals dat van haar konden we het haar niet kwalijk nemen. In de loop der tijd leerde ze ons te vertrouwen. Soms was ze zelfs knuffelig.
Met de leeftijd ging haar motoriek erop achteruit en werd ze naar de groep gebracht van ezels met een handicap. De laatste maanden verslechterde haar toestand heel erg (ze lag vaker, grillige eetlust…) maar haar vechtlust had ze nog steeds. Van bij haar komst bij ons werd ze behandeld met osteopathie en aan het einde ook met shiatsu en reiki.

Tot ik die ochtend van 25 augustus de dierenarts dringend belde. Zéla zweette overvloedig, ze draaide rondjes en viel, haar ademhaling en hartritme waren erg hoog. Na onderzoek gaf ze de diagnose beroerte. Ze legde een baxter aan om haar te hydrateren en gaf haar een behandeling om haar hart te ondersteunen en ook cortisone.
Door de behandeling stabiliseerde haar toestand, maar ze weigerde te eten wat we haar ook voorzetten. Zelfs hazelaarbladeren, waar ze anders zo dol op was, lieten haar koud.
De volgende dag, na de middag, werd haar toestand slechter. Ze stapte ongecontroleerd en kon de afstanden niet meer inschatten, ze reageerde niet meer op onze stem, haar ogen waren glazig. Hoewel Marcel blind is, voelde hij al snel dat zijn vriendinnetje wegging. Ik bleef een tijdje bij haar, waarna ik de dierenarts belde. Zij bevestigde mijn gevoelen. Ondanks de behandeling, weigerde ze nog steeds te drinken en te eten. Haar toestand was erg verslechterd en wees er duidelijk op dat haar leven afliep. We hebben haar omringd en geholpen waardig te vertrekken. Al die tijd bleef Marcel vlak achter ons staan, volledig stoïcijns, hij die anders veel en makkelijk rondloopt in zijn bekende en veilige ruimte. Daarna zijn de andere ezels van de groep gekomen om afscheid te nemen van Zéla. Dat is altijd een ontroerend en moeilijk moment, maar echt noodzakelijk voor de andere pensiongasten die haar leven vele jaren met haar gedeeld hebben.
Rust in vrede, kleine Zéla… We zullen je missen. Je verleden was zwaar, maar we zijn blij dat we je meer da n 12 jaar rust en welbehagen hebben kunnen geven.                                     
Muriel