EERBETOON AAN VICTOR
Victor is op woensdag 10 januari 2018 vertrokken naar het ezelparadijs. Zijn trouwe metgezel, Noireau, stond hem tot het einde toe bij.
Zoals jullie waarschijnlijk gelezen hebben in onze vorige editie, hadden we Victor van groep veranderd en hem in een individuele box gezet, omdat hij hart- en longklachten had. Zijn vriend Noireau was met hem mee verhuisd. Ze waren samen bij ons aangekomen en waren onafscheidelijk.
Toen hij in 2016 in het opvangcentrum arriveerde, was hij verzwakt en mager. Na een tijd werd Victor sterker en levendiger, maar zijn gewicht bleef onder het gemiddelde, ondanks het feit dat hij flink bijgevoerd werd.
Zoals steeds in ernstige gevallen, hebben we de dierenarts gespecialiseerd in ambulante interne geneeskunde gevraagd bijkomende onderzoeken te doen.
Een echografie bracht een ernstig hartfalen aan het licht en ook een longaandoening. Victor moest aan de antibiotica. Hij kreeg ook een behandeling voorgeschreven om zijn longfunctie te ondersteunen. Hij had nog steeds een uitstekende eetlust en zijn gedrag was niet veranderd. Hij vroeg om naar buiten te gaan en leidde een rustig leventje.
Zijn ademhaling daarentegen was versneld en hij was kortademig.
Na drie weken behandeling bleef zijn toestand stabiel, maar ze verbeterde niet.
Een nieuwe controle-echografie was gepland. Enkele dagen voor de afspraak leek hij moeizamer te ademen en zijn algemene toestand was minder goed.
We belden Françoise, onze dierenarts. Uit het onderzoek bleek dat Victor water op de longen had. Hij kreeg een diureticum voorgeschreven waardoor zijn toestand verbeterde. De dierenarts maakte een tweede echografie. Met de longen ging het iets beter, maar de toestand van zijn hart was zorgwekkend (het volume was zeer sterk en zeer snel toegenomen). De specialiste interne geneeskunde stelde een behandeling voor het hart voor, maar ze zei er duidelijk bij dat het een palliatieve behandeling was en dat genezing helaas niet mogelijk was.
De volgende dag ging zijn toestand er weer op achteruit. De diuretica werkten niet meer naar behoren. Hij was zijn eetlust kwijt, at erg weinig en bleef stoïcijns in zijn box. Hij had veel meer moeite met ademen. Hij ging plots sterk achteruit.
Om hem onnodig en steeds pijnlijker lijden te besparen, raadde onze dierenarts ons aan hem te helpen te vertrekken. We hebben dus besloten hem te laten inslapen. Nadat we lang tegen hem gepraat hadden, is hij heel vredig heengegaan, onder het welwillende oog van zijn trouwe metgezel Noireau. Na het vertrek van onze dierenartsen heb ik Noireau bij Victor gelaten. Heel zachtjes is hij aan zijn vriend komen ruiken en voelen. Hij stond daar een minuutje roerloos, stapte de box uit en ging aan het einde van de gang voor het hek wachten om naar de weide te kunnen. Hij had afscheid van hem genomen. Het was erg emotioneel. En toen voegde hij zich bij de groep ruinen waar hij met Victor stond voor hij gezondheidsproblemen kreeg.
We zullen ons Victor herinneren als een rustige, lieve ezel, die altijd te vinden was voor een knuffel. Rust in vrede, Victor. Je blijft voorgoed in onze harten.
                                                                                                          Muriel