Waarom is hij afgestaan ?Hij kwam naar het opvangcentrum samen met zijn moeder, Fripouille (zie onze ezels in het paradijs). Hij is op zeer jonge leeftijd gecastreerd, liep volledig vrij rond in het gezelschap van zijn moeder, op een te grote weide, wat hun zwaarlijvigheid verklaart.
Gemiddeld één keer per jaar werd hun onder dwang een halster aan gedaan door de veearts, die ook hun hoeven bekapte. Uiteraard verliepen die behandelingen niet in alle rust, maar waren ze voor hen erg stresserend. Toen ze bij ons arriveerden waren de twee ezels dus mensenschuw en doodsbang als ze een halster nog maar zagen

 

 

Zijn geschiedenis in het opvangcentrum: de uitdrukking die het best past bij de geschiedenis van Picotin sinds hij naar de Oase kwam is: “positieve evolutie”!   Heel langzaam ging hij erop vooruit, maar de minste verandering in zijn leefgewoonten zorgde vaak voor een terugval… Geduld, kalmte en zachtheid, dat zijn de drie sleutels die ervoor gezorgd hebben dat we heel geleidelijk een echt contact kregen met een ezel die doodsbang was en gestrest raakte in de nabijheid van mensen. Alleen kleine kinderen vonden genade in zijn ogen. Vandaag laat Picotin zich soms borstelen en mogen we zijn kop aaien. Hij kan rustig vastgebonden blijven staan zonder te steigeren of als een gek tekeer te gaan. Hij laat zijn halster aan- en uitdoen, hij geeft zijn voeten zoals het hoort. Maar opgelet! Hij heeft nood aan een veilige omgeving met niet te veel volk in zijn buurt. Maar enkele mensen hebben zijn gunst.